Mohammad is 21 jaar en woont sinds anderhalf jaar in Loenen. Joseph is 78 en woont er al 54 jaar. Twee jaar geleden wisten ze niet van elkaars bestaan en nu wonen ze samen onder één dak. Toen Josephs vrouw Ans naar de verpleegafdeling van ‘t Nieuwe Kampje verhuisde, vond hij zijn huis wel erg ruim voor één persoon. En Mohammad snakte naar een plek om te wonen. Als dat geen win-winsituatie is. Het is de stichting ‘Kamers met Aandacht’ die hen bij elkaar bracht.
Mohammad, de huurder
Mohammad Shihada komt uit Syrië. Via een lange omweg, de laatste negen jaar in Libanon, kwam hij in Nederland terecht. Zijn vader was een jaar eerder vooruitgegaan en Mohammad bleef in Libanon achter met zijn Syrische stiefmoeder, broertjes en zusje. Na een jaar konden ook zij aan de barre tocht beginnen. Zo kwamen ze terecht in het asielzoekerscentrum van Leersum. Daar hebben ze maar anderhalve maand gewoond, want toen liet de gemeente Stichtse Vecht weten dat er woonruimte voor het gezin was in Maarssenbroek.
Mohammad is een aanpakker. Hij ging Nederlands leren, de inburgeringscursus volgen, naar het ROC en, zodra het kon, ook werken. Dat deed hij in het besef dat een toekomst in Syrië onveilig voor hem was en dat hij het in Nederland moest zien te redden. Dat wilde hij ook graag, want hij was blij met de kansen die hij kreeg van de gemeente, blij met de hulp van Momenz en van zijn leraren op school. De situatie thuis was gecompliceerd, dat zag ook een van zijn docenten aan het ROC, waar hij een technische opleiding elektro-metaal volgde. Die leraar zette hem op het spoor van ‘Kamers met Aandacht’.
Kamers met Aandacht
Kamers met aandacht is een stichting die jongeren ondersteunt bij hun stap naar zelfstandigheid. Er leven in Nederland meer dan 8.500 jongeren die van plek naar plek zwerven en geen stabiele toekomst tegemoet gaan. Om dit te voorkomen is Kamers met Aandacht opgericht. De stichting wil jongeren tussen de 18 en 23 jaar de gelegenheid bieden om stap voor stap op eigen benen te gaan staan. Daarvoor werken ze samen met gemeenten, zorginstellingen en woningcorporaties. Ze zoeken kamers bij particulieren en brengen een match tot stand tussen de potentiële verhuurder en de huurder (de jongere). De verhuurder geeft aandacht op een manier die bij hem/haar en de huurder past. Voor de begeleiding zorgt de stichting Kamers met Aandacht, die ook de verhuurder blijft ondersteunen als daar behoefte aan is. Het gaat in principe om een kortdurend verblijf van de jongere (zie ook www.kamersmetaandacht.nl). Joseph en Mohammad hebben een contract voor twee jaar.
Joseph, de huisbaas
Joseph Toonen is uitstekend bekend met het reilen en zeilen van onze gemeente. Sterker nog, hij draagt er actief aan bij, al zolang hij er woont. Maar toch was de stichting Kamers met Aandacht hem niet bekend. Via een artikeltje in de VAR las hij een berichtje over het bestaan ervan. Waar de streekpers al niet goed voor is, zo bedacht Joseph zich.
Joseph woont in een prettige eengezinswoning in Loenen. Toen zijn vrouw Ans door de ernst van haar ziekte naar het verpleeghuis ging, dacht hij aanvankelijk: ik wil daar ook heen, dan blijven we dicht bij elkaar. Maar er was geen plaats voor hem in het gebouw en al gauw merkte hij dat hij dicht genoeg bij haar woonde om er vaak te kunnen zijn. Wel voelde hij zich ongemakkelijk in het ruime huis met vier slaapkamers, waarvan er twee niet werden gebruikt. En toen viel zijn aandacht op het berichtje over Kamers met Aandacht. Als ex-wethouder en -raadslid was hij natuurlijk bekend met de woningnood en de problemen voor jonge starters. Hij meldde zich onmiddellijk aan. Bij Kamers met Aandacht bleek alles goed georganiseerd. Er volgden gesprekken, waarbij de stichting en Joseph over en weer duidelijk maakten wat de verschillende voorwaarden waren. Zo gaf Joseph aan hoe hij zijn privacy wilde invullen als hij inwoning zou krijgen. Zo wilde hij graag zijn eigen maaltijden blijven gebruiken. Voor de gast werd de CV-ruimte boven omgebouwd tot een eenvoudig keukentje. De stichting betaalde de kosten van de verbouwing, mits de nieuwe bewoner er twee jaar kon blijven.
Loenen: een oase in een hectisch bestaan
En zo trok Mohammad bij Joseph in en woont hij er nu al anderhalf jaar. Tot beider genoegen. Vindt Mohammad het dan niet saai in Loenen? Welnee, vanaf het eerste moment dat hij in Loenen uit de bus stapte, dacht hij: wat is het hier heerlijk rustig. En denk maar niet dat hij een gezapig type is. In september is hij aan een nieuwe opleiding begonnen en hij gaat graag naar school. Werken doet hij ook met plezier, of het nu in de horeca is of in de autogarage. Hij gaat ook graag stappen met vrienden en vriendinnen, die hij overal in de omgeving heeft leren kennen. Samen bezoeken ze clubs in Amsterdam of Utrecht, gaan ze zwemmen of vermaken ze zich gewoon op straat. Bijvoorbeeld met een hardloopwedstrijdje om te kijken wie er zó hard kan lopen dat de smiley van het snelheids-verkeersteken boos gaat kijken.
Ook in Libanon en in Damascus (Syrië) ervoer Mohammad veel drukte om zich heen. Juist omdat het school-, werk- en uitgaansleven zoveel uitdagingen en lawaai met zich meebrengen, vindt Mohammad het heerlijk om in Loenen te wonen. Hier kan hij van tijd tot tijd stilte ervaren en in alle rust wat rondlopen in en om het dorp.
“Alles komt met de tijd”
Dit antwoord is typerend voor Mohammad, als je hem vraagt hoe hij zijn toekomst ziet. Hij is geduldig en kan goed plannen. In september is hij aan een nieuwe opleiding begonnen. Hij heeft ontdekt dat hij heel graag in de zorgsector wil werken. Daarvoor kan hij bij het ROC een opleiding van twee jaar volgen. Als hij zijn diploma haalt, wil hij nog doorleren voor het vak van praktijkbegeleider.
Van de kansen die hij in Nederland heeft gekregen geniet Mohammad met volle teugen. Bijzonder is het om te zien hoe hij in alle rust zijn toekomst uitstippelt.
En hoe bijzonder is het niet, als je na vier jaar in Nederland oprecht kunt zeggen dat je nog nooit aan den lijve discriminatie ervaren hebt? Niet toen Mohammad in het AZC in Leersum woonde, niet in Maarssenbroek, niet tijdens opleiding en werk en ook nu niet in Loenen. Het is goed om te beseffen dat er zulke positieve dingen gebeuren in onze samenleving. Dingen, die niet direct in het oog springen, laat staan via de media in beeld komen.
Het ziet ernaar uit dat er na de contractueel afgesproken twee jaar verlenging gaat plaatvinden. Sterker nog: de tweede kamer die leegstond in het huis van Joseph, zal waarschijnlijk door een Syrische vriend van Mohammad worden bewoond.
Annemiek Elling
