Medio vorig jaar werd bij Peter van Yperen Parkinson vastgesteld. Hij besloot niet bij de pakken te gaan neerzitten.
Ik maak kennis met de geboren Brabander Peter van Yperen in zijn huis in Cronenburgh. Hij woont al tien jaar in ons dorp, samen met zijn vriendin en dochtertje. Na jaren in de mediawereld te hebben gewerkt, maakte hij vier en een half jaar geleden de overstap naar Universiteit Nijenrode, waar hij dataspecialist is. Zijn leven werd vorig jaar juni op zijn kop gezet toen bij hem, op 44-jarige leeftijd, Parkinson werd vastgesteld. Peter zegt hierover: “Het was een klap, maar niet verschrikkelijk, omdat je niet precies weet wat het inhoudt.” Geanimeerd en met kennis van zaken legt Peter uit dat de ziekte al jaren aan de gang is, voordat het mogelijk is om de diagnose te stellen. Bij het afbreken van eiwitten komt de neurotransmitter dopamine vrij dat als een soort smeermiddel in de hersenen fungeert. Bij Parkinsonpatiënten maakt het lichaam te weinig dopamine aan. Er treedt vertraging op bij het uitvoering van opdrachten aan het lichaam, goed bewegen is niet langer vanzelfsprekend. Hij komt soms niet op woorden, gevoeligheid voor depressies kan toenemen, heftige emoties worden onderdrukt.
Aandoeningen
Peters linkerhand trilt bijna voortdurend tijdens het gesprek, met trommelen doet links niet goed mee, terwijl hij vroeger veel heeft gedrumd (synthesizer). Op gang komen kan lastig zijn voor iemand met Parkinson. Eenmaal op gang, gaat het vaak goed. Peter vertelt dat tijdens een festival dit voorjaar het manoeuvreren tussen de uitgestalde kleedjes van andere bezoekers ook een uitdaging was.
Bewegen
Bewegen is cruciaal voor het opslaan van dopamine. Peter bewoog al veel, deed aan kickboksen, en is dit nog meer gaan doen. Tijdens de vakantie, vorig jaar augustus, ontstond het idee om de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella te lopen. Desgevraagd geeft hij aan dit niet erg cliché te vinden, omdat zoveel mensen dit doen: “Als je een kind krijgt blijken clichés ook waar te zijn, is dat erg?” Wat later zijn de voorbereidingen gestart: materiaal kopen, bepalen wat je meeneemt, de route bepalen en natuurlijk trainen. Hij liep routes van 20 tot 30 kilometer met volle bepakking. Peter kiest voor de Camino Aragones, een route die minder mensen lopen. De betrekkelijke rust op dit traject spreekt hem aan.
36 dagen, 900 kilometer
Op 13 september vertrekt Peter in Somport voor zijn tocht van 900 kilometer, waar hij 36 dagen over hoopt te doen. Hij maakt gebruik van eenvoudige overnachtingsmogelijkheden, zoals Albergues. Voor een kleine bijdrage heb je een douche, een slaapplaats en een simpel ontbijt. Hij loopt een aantal weken met vrienden , die hij zijn mede-pellegrino’s noemt, waaronder zijn vriendin en schoonzus, maar ook een paar weken alleen. Iedere pellegrino heeft zijn eigen doel.
Doelen, vragen, verhalen, vriendschap
Iedereen, die deze Camino loopt, heeft zijn eigen verhaal. “Je komt mensen tegen, sommigen vaker, je hebt direct een gesprek. Je loopt samen en er ontstaan vriendschappen. Iedereen heeft vragen, dilemma’s, ik ook. Ik ben niet religieus, maar ik heb het geloof niet nodig om na te denken over de dingen die je overkomen, over het bestaansrecht op deze aarde. Rustig lopen zet aan tot denken.”
Lopen met een doel
Peter loopt niet zo maar een eind weg. Hij is ervan overtuigd dat de inzet van artificiële intelligentie leidt tot nieuwe inzichten die ons dichter bij de oplossing brengen. Daarom wil hij met zijn tocht zoveel mogelijk geld ophalen voor de Parkinson Vereniging. Die zet zich in voor ontmoeten, informatievoorziening, onderzoek en ontwikkeling.
Op zijn website www.caminotegenparkinson.nl kun je Peter en zijn mede-pellegrino’s volgen. Hij vraagt zoveel mogelijk mensen hem te sponsoren, bijvoorbeeld met een bedrag voor elke 100 kilometer die hij loopt.
(QR code scannen voor een donatie)
Maar Peter heeft nog meer ideeën om deze ziekte onder de aandacht te brengen. Hij denkt erover om in de toekomst een kickboksgroep voor mensen met Parkinson te starten, omdat hij weet hoe belangrijk bewegen is.
Ik geef aan dat ik het razend knap vind dat hij de ellendige draai, die deze rotziekte aan zijn leven heeft gegeven, zo positief weet om te zetten in daden en wens hem alle succes toe. Peter heeft het laatste woord: “Ik kijk uit naar de mooie natuur, de prachtige landschappen en oude stadjes, de verhalen en de vriendschappen. Ik heb er zin in!”
Fred Nieuwesteeg
